Rozdział 8 - "Bo cię kocham, głupku"

Następnego dnia, postanowiłam dowiedzieć się czegoś o sobie. To powinno być łatwe, ale wcale takie nie było...bo nie wiedziałam, od czego zacząć. Hana, weźże się w garść...

Zaczęłam od prostych rzeczy - podstawowych informacji o sobie. Jednak poddałam się na samym początku. No bo gdzie ja trzymam jakiekolwiek dokumenty?

Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że coś ze mną jest nie tak. Mieszkałam sama, nie miałam zielonego pojęcia kim dokładnie jestem, gdzie i kiedy się urodziłam. Po prosu sobie żyłam... To nie było normalne. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam? 

Dopiero EXO uświadomiło mi, że muszę mieć jakąś biografię, swoją historię. Nieważne czy tu na Ziemi czy na Exoplanet. Byłam człowiekiem - każdy znał swój życiorys, tylko nie ja.

Rozejrzałam się dookoła. Te mieszkanie...przecież ono było dla mnie kompletnie obce. Wiedziałam tylko, gdzie mogę wziąć kąpiel, zrobić sobie jedzenie czy pójść spać. To tak jakby nagle ktoś wrzucił mnie do jakiejś gry, w której tworzyło się postać i kierowało jej życiem. 

Chyba zaczynam wariować.

          Niczym zaprogramowana, usiadłam przy stole, wyciągając uprzednio z lodówki resztki wczorajszej kolacji. Wróć. Nie jadłam kolacji. Przedwczorajszej? A ja wiem...

Przeżuwałam posiłek niechętnie, próbując rozwikłać to wszystko.

Skup się Hana. Gdzie ludzie trzymają takie ważne papiery? Na pewno nie na widoku, one muszą być gdzieś schowane, prawda?

Po tej myśli, szybko porzuciłam jedzenie na rzecz szukania tych przeklętych świstków.

Zabrałam się za przeszukiwanie kuchennych szafek. Musiałam wejść na krzesło, by lepiej widzieć. Niestety, nie znalazłam niczego. 

Jakoś tak odruchowo otworzyłam szafkę, w której trzymałam wszystkie leki. Dopiero teraz zwróciłam uwagę na zawartość tej szafki - to wyglądało jakbym wykupiła pół apteki... 

Choć już nie raz korzystałam z ich "zapasów", to teraz jednak wzbudziło to we mnie podejrzenia...To naprawdę wszystko moje?

Proszki nasenne, mnóstwo przeróżnych kapsułek i tabletek, głównie przeciwbólowych - pewnie często źle się czułam, więc zamiast pójść po prostu do lekarza, radziłam sobie sama. Kiedyś wcale nie było tak źle, a odkąd poznałam EXO było coraz gorzej, dlaczego?

Już miałam zamknąć szafkę, zejść na dół i dokończyć śniadanie, gdy coś mnie zatrzymało.

A co to? To moje lekarstwa. Zajrzyj głębiej. Po co? Po prostu tam zajrzyj Hana. Aish!

Od tak dla świętego spokoju, przesunęłam opakowania w inną stronę, a potem w drugą. I co? I nic. Westchnęłam, kręcąc głową nad swoją głupotą. Przecież...chwila moment. Co to jest?

Moją uwagę przykuło nieduże, okrągłe opakowanie, które stało samotnie w rogu szafki, niemal do niej przyklejone. Nic dziwnego, że nigdy go nie zauważyłam...

Wzięłam je do ręki, zaintrygowana. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek używała...tego czegoś. Obróciłam je w dłoniach, ciekawa jaki to rodzaj leku. 

Gdybym tylko wiedziała...nigdy bym tego nie dotknęła.

Coś pstryknęło. W popłochu i nieco wystraszona, walnęłam opakowanie z powrotem do szafki, zamykając ją z hukiem. Po chwili omal nie spadłam z krzesła, widząc, że nie jestem w domu sama. Kill me.

- Nie wiem jak to wyglądało na Exoplanet, ale tutaj na Ziemi się puka! - fuknęłam na Kai'a, który jak gdyby nigdy nic stał właśnie w mojej kuchni.

- Całkiem miłe powitanie - zauważył, uśmiechając się kącikiem ust.

- Zasłużyłeś na nie.

Ale mu dowaliłaś! Wcale nie było mi do śmiechu, ale wysiliłam się na wredny uśmiech. Nie chciałam rzucać takich tekstów, bo o wiele bardziej byłam przejęta tym, co przed chwilką zobaczyłam, niż jego niespodziewaną teleportacją. Niestety, moje emocje wzięły górę.

Kai miał minę, jakby chciał powiedzieć coś złośliwego, ale chyba szybko się rozmyślił, bo uśmiechnął się.

- Co robisz? - zapytał patrząc w górę.

Oh. Wciąż stałam na krześle.

- Mogłabym cię zapytać o to samo... - zastanawiałam się, po co przyszedł. 

Czy całe Exo słyszało moją wczorajszą rozmowę z Krisem? Ten patrzył na mnie podejrzliwie. - Co?

- Wyglądasz na bardzo poruszoną...

Przełknęłam ślinę. Kai, skąd wiedziałeś?

- Aniyo! - zaprzeczyłam szybko. Może trochę i za szybko, bo chłopak uniósł jedną brew. - Po prostu...wystraszyłeś mnie! - jęknęłam, teatralnie chwytając się za serce. To było chyba dobre usprawiedliwienie, prawda? 

Kłamać nie kłamałam, bo niemal zawału dostałam przez jego niezapowiedzianą wizytę!

Kupił to? Nieśmiały uśmiech wkradł się na jego usta. Oczywiście, że to kupił!

- Arraso, następnym razem wejdę drzwiami - obiecał, wkładając dłonie do kieszeni spodni.

- No ja myślę - nie mogłam się nie uśmiechnąć. - Kris cię przysłał? - dodałam poważnie.

Chłopak zdziwił się.

- Ani - pokręcił głową. - Wae?

Przygryzłam wargę. To znaczy, że nic nie słyszeli? 

- To nic takiego - mruknęłam. - Ale wczoraj z nim rozmawiałam i... - nie byłam pewna czy chcę o tym w ogóle mówić. - A nieważne...

- Na pewno?

- Ne - odparłam.

Kai nie naciskał.

- Przyjdź dziś do nas wieczorem - poprosił.

- Po co? - miałam dziwne wrażenie, że dziś znów dowiem się czegoś nowego.

Za każdym razem, gdy ich odwiedzałam, wychodziłam stamtąd bogatsza o nowe informacje. Oczywiście nie obraziłabym się, gdyby opowiedzieli mi co nieco o przeszłości... Kai jakby czytał w moich myślach.

- Pomożemy ci odzyskać wspomnienia - zapewnił, podchodząc bliżej. 

Mimo iż, ciągle byłam wyżej, teraz byłam niemal niewiele wyższa niż on sam.

- Kris mówi, że to może potrwać długo... - westchnęłam ciężko.

- No i co z tego? Ważne, żebyś je odzyskała, reszta jest nieważna - powiedział to takim tonem, jakby naprawdę jego jedynym priorytetem, było przywrócenie mi pamięci.

Zaskoczył mnie. Poczułam miłe ciepełko w sercu.

- Muszę? - zapytałam cicho. Byłam ciekawa jego odpowiedzi.

- Musisz - spojrzał mi w oczy. - Musisz nas pamiętać - mówiąc to, poczochrał mnie po włosach.

Odwrócił się, a ja wiedziałam, że zaraz zniknie, więc zeszłam szybko z krzesła.

- Kai?

- Tak? - spojrzał na mnie.

- Mogę cię o coś zapytać? - musiałam coś wiedzieć i szczerze mówiąc miałam wielką nadzieję, że mi odpowie.

- Pytaj o co chcesz - uśmiechnął się powalająco.

Jego uśmiech trochę zbił mnie z tropu, więc zarumieniłam się. Co? Czy ja się właśnie zarumieniłam? Nie, to on zachowuje się jakoś dziwnie...

- Dlaczego Kris jest taki oschły? - ojeju, powiedziałam to. 

Kai zmarszczył brwi.

- Nie rozumiem...

- Powiedział, że, gdy wszystko sobie przypomnę, to... - urwałam zakłopotana.

- To co? - zaciekawiłam go tym pytaniem.

- To go znienawidzę.

Chłopak patrzył na mnie wzrokiem pełnym zdziwienia.

- Nie wiem co Kris-hyung ci nagadał, ale zapewniam cię, że nie masz i nie będziesz miała powodów, by go nienawidzić - słyszałam szczerość w jego głosie. - Oboje mieliście dobre...um...nawet bardziej, niż dobre relacje - dodał z dziwną miną, której nie potrafiłam rozszyfrować.

Pokiwałam tylko głową, zamyślając się.

- Dzięki za tosta, jeszcze nie zdążyłem zjeść śniadania - jego głos przywrócił mnie do rzeczywistości. - Do zobaczenia!

PSTRYK.

- Mwoh? Jaki tost? Ja ci nic nie da... - mój wzrok powędrował w kierunku stołu. Talerz był pusty. - KAI!

Opadłam na krzesło, wypuszczając powietrze z płuc. Teraz, gdy znów zostałam sama, poczułam się przygnębiona i zrozpaczona. Spojrzałam na szafkę, w której TO znalazłam.

Hana, uspokój się, może to nie twoje. A czyje? Ja tu mieszkam! Ale nigdy tego nie zażywałaś, prawda? Nie. Uff. Chyba nie... To lepiej szybko się dowiedz...

Nie rozumiałam tego. Nie rozumiałam, dlaczego miałabym brać kiedykolwiek leki psychotropowe... Eotteoke?

Cały czas o tym myślałam. Nie mogłam się skupić. Chodziłam między stolikami przygaszona. Jedyne co mnie utrzymywało na nogach, to myśl, że wieczorem spotkam się z chłopakami. No bo co może być gorszego od tego, że prawdopodobnie miałam...mam jakieś zaburzenia psychiczne? Co jest ze mną nie tak?

Właśnie szłam posprzątać stolik, który sekundę temu został zwolniony, gdy zobaczyłam coś, co sprawiło, że niemal zakrztusiłam się własną śliną.

Dzwoneczek wiszący nad drzwiami restauracji zabrzęczał wesoło, po czym do środka wszedł uradowany Chen, rozglądający się na boki Xiumin i niech to jasny szlak, Kris. 

Jeszcze jego mi tu brakowało. Co oni tu w ogóle robią?!

Nie miałam nic do tych dwóch, ale z tym ostatnim nie chciało mi się gadać. Czym prędzej wytarłam stolik i już miałam wiać za ladę, gdy...

- HANA?!

Zatrzymałam się, klnąc pod nosem. Spojrzałam do tyłu. Cała trójka stała w miejscu i zamiast siadać do tego głupiego stolika, gapili się na mnie jak na ufo...

- Nie wiedzieliśmy, że tu pracujesz! - Chen był zdziwiony.

- Już wiecie - zażartowałam, by ukryć swoje zdenerwowanie.

Chen i Xiumin roześmiali się, tylko Kris był jakiś pochmurny. I chyba wiedziałam dlaczego...

- Muszę iść - i już mnie nie było.

Wpadłam na zaplecze, kompletnie zestresowana. Nie wiedziałam czy to przez to, iż pierwszy raz widziałam ich w "normalnym" środowisku wśród zwykłych ludzi czy dlatego, że byłam wściekła na Krisa? Chyba jedno i drugie...

Hana, uspokój się. Są tu teraz tylko jako klienci restauracji. Przecież nie zrobią nic dziwnego...prawda? No raczej...

Wtem minęła mnie koleżanka z pracy - chwyciłam się tej deski ratunku i trzymałam mocno.

- Zmień mnie na kilka minut, jebal! - złożyłam dłonie jak do modlitwy mając nadzieję, że się zgodzi, ale gdy tylko spojrzała na mnie z góry pogardliwym spojrzeniem, od razu wiedziałam, że...

- Idę na przerwę! - wycedziła. - Radź sobie sama! - i zostawiła mnie samą.

A teraz będę tonąć jak dziurawa żaglówka na pełnym morzu...

Nie miałam wyjścia. Czując się jakbym szła na ścięcie, wróciłam na salę. Trójka Exo wciąż siedziała przy stoliku, dyskutując nad czymś zawzięcie. A już myślałam, że się rozmyślą.

Ruszyłam ku nim na drżących nogach. Opanuj się. Zjedzą coś, wypiją i pójdą sobie!

Chen i Xiumin niemal płakali ze śmiechu z jakiejś historyjki, a Kris tylko łypał na nich spode łba, jakby żałował, że tu z nimi przyszedł. Po chwili zrozumiałam, czemu...

- A wtedy Chanyeol się zirytował, dlaczego kuchenka nie działa, więc ją podpalił, ale mu coś nie wszyło i...

- I zapaliły mu się włosy? - zapytał Chen z nadzieją.

- Aniyo! - zaprzeczył rozbawiony - Wybuch "mały" pożar, a Suho...

- Nie mógł go ugasić?

- Tak!

Do moich uszu dotarły kolejne chichoty.

- I co dalej? - Chen niemal rozłożył się na stoliku.

Xiumin już otwierał usta, by dokończyć tę wesołą historyjkę, gdy nagle wtrącił się Kris:

- Zdemolowali pół kuchni, przez co prawie D.O. dostał szału - burknął. - Wiedziałbyś o tym, gdybyś nie spał do późna, Jongdae - chłopak wydął usta, nic więcej nie mówiąc. - Nie wiem po co w ogóle tu z wami przyszedłem, tylko wstyd mi przynosicie - dodał ostro.

Przy stole zaległa cisza. Wtedy też przystanęłam obok nich i zapytałam nieśmiało:

- To...co będzie?

Wesoła dwójka natychmiast się ożywiła.

- Czekoladową Bubble Tea poproszę! - Xiumin uśmiechnął się szeroko.

Nie mogłam się nie uśmiechnąć.

- Dla mnie kawa.

Już miałam to zapisać, ale czegoś mi brakowało. Zerknęłam na Chen'a.

- Jaka?

- No...kawa? - wydukał nieco zakłopotany.

Kris spojrzał na niego z mordem w oczach, naprawdę. Wyglądał tak, jakby nie mógł uwierzyć w to, że nie zna się na gatunkach i rodzajach kaw jakie istnieją. Okej, robi się zabawnie. Albo strasznie...

- Chen, Hana pyta jaka kawa, bo wiesz istnieje takie Latte Machiato, Mocha albo na przykład...

- Arraso, arraso, załapałem! - zawołał zirytowany tym, że jego przyjaciel posiada większą wiedzę na ten temat niż on sam. Odchrząknął, po czym posłał mi śliczny uśmiech. - Poproszę Americano.

Xiumin zamaskował parsknięcie śmiechem nagłym napadem kaszlu.

Więc został tylko...

- Umm...Kris? - zapytałam cicho. 

Nawet na mnie nie spojrzał. Uparcie wpatrywał się blat stołu jak i w swoje paznokcie, jakby było w tym coś interesującego. Pozostali to zauważyli.

- Hyung, mówisz na nas, a sam zachowujesz się niekulturalnie - wytknął mu.

- Mów za siebie - mruknął Xiumin.

- Minseok, mam cię pokopać prądem czy się przymkniesz?

Ten zmrużył oczy. Dziwiłam się, że Kris jeszcze nie interweniował...

- Nie odważysz się.

- Tak myślisz? - wredny uśmiech i "prezentacja" pierścienia.

Kris...czemu nie reagujesz?

TRZASK. Aż sama podskoczyłam, widząc jak Kris walnął otwartą dłonią w blat. Xiumin i Chen natychmiast spojrzeli w sufit. Widząc, że tamci się uciszyli, wbił we mnie swój wzrok.

- Wystarczy mi cola.

- A-arasso - wydukałam, bo na nic innego nie było mnie stać.

Nie wiedziałam, co mnie bardziej przeraziło: jego wściekłość, cichy ton głosu czy spojrzenie, które przeszywało mnie na wskroś. Nic więcej nie mówiąc, zostawiłam ich samych.

Zajęłam się innymi zamówieniami, co jakiś czas zerkając w ich stronę. Wyglądało na to, że sytuacja przy stoliku Exo została "opanowana", bo cała trójka rozmawiała całkiem normalnie.

Wszystko byłoby w porządku, gdybym ciągle nie czuła na sobie czyjegoś palącego wzroku.

Kris, o co ci znowu chodzi do cholery?!

Nie mogłam zignorować jego uporczywego wzroku, to mi po prostu przeszkadzało i sprawiało, że nie mogłam się skupić. Podczas, gdy dwójka była pogrążona w rozmowie i żartach, ten ciągle patrzył w moją stronę, podpierając się ręką.

Chcąc nie chcąc, musiałam udawać, że mnie to nie rusza, jeśli nie chciałam wywalić tacy z ich napojami. Serce waliło mi jak młotem, a dłonie się trzęsły. A przez kogo to wszystko?

Exo z radością rzuciło się na swoje zamówienie. Uśmiechnęłam się widząc ich uradowane miny, wzięłam tacę i już miałam odejść, gdy poczułam na ramieniu mocny uścisk.

Zerknęłam zaskoczona. To był Kris.

- C-co ty robisz? - wymamrotałam.

- Porozmawiajmy - jedno słowo, które sprawiło, że drgnęłam.

Już kompletnie go nie rozumiałam...

- A mamy o czym? - uniosłam brew.

Proszę bardzo, zagrajmy w twoją grę. W jego oczach zobaczyłam zdziwienie. Tak jest, dajesz Hana!

- Hyung, co ty robisz? - Chen patrzył zdezorientowany to na niego, to na mnie. - Puść ją.

- Kris, co ci odbija? - Xiumin był zły.

Kris przygryzł wargę. Miałam wrażenie, że walczy ze sobą. Po kilku sekundach, które dla mnie wydawały się minutami, jego uścisk zelżał. Rzuciłam mu zirytowane spojrzenie, po czym  wyszarpnęłam swoje ramię i poszłam za zaplecze, by uspokoić swoje myśli. Nie chcę tam wracać... 

Kilka minut później, wytknęłam głowę zza rogu, chcąc zobaczyć co się dzieje na sali. Dlaczego Kris siedzi przy stoliku sam? Wae?!

Kompletnie nie przejmując się tym, co podpowiadało mi serce, tylko kierując się emocjami, ruszyłam ku niemu, wściekła jak osa.

- Co ty kombinujesz? - syknęłam. - Gdzie Chen i Xiumin? - rozejrzałam się dookoła.

- Poszli sobie - odparł obojętnie.

Wciąż sączył colę, która wydawała się wcale nie ubywać ze szklanki - bawił się kolorową słomką.

- Czemu nie poszedłeś z nimi?

Natychmiast na mnie zerknął.

- Bo chcę z tobą porozmawiać - dał nacisk na ostatnie słowo.

- Teraz pracuję, jakbyś nie zauważył! - byłam coraz bardziej zdenerwowana jego obecnością.

- Poczekam - wzruszył ramionami. Otworzyłam usta, by wyrazić swój przeciw, ale ten dodał: - Mogę sobie siedzieć ile zechcę. Jestem tu klientem, nieprawdaż? - swoja odpowiedzią zamknął mi usta.

Kończyłam dopiero za godzinę. Miał zamiar tak siedzieć i gapić się na mnie przez następne sześćdziesiąt minut?! Chyba zwariowałeś.

Zacisnęłam pieści, odwracając się na pięcie.

Postanowiłam się skupić na pracy, ale...nie mogłam. Czułam jego wzrok. Miałam w głowie za dużo myśli, które głównie dotyczyły Exo. W dodatku te leki... Aish!

Czemu jest taki uparty?! Niech sobie idzie! I tak wieczorem do nich przychodzę, więc równie dobrze, możemy porozmawiać tam. 

A może on chce z tobą pogadać na osobności? Niby po co?

Stukot obcasów, szuranie krzeseł, ciche śmiechy. 55 minut.

Tak bardzo nie mogę się doczekać spotkania z nimi. Muszą odpowiedzieć na pytania, które mnie dręczą, opowiedzieć o przeszłości, bo inaczej zwariuję! A jak nie będą chcieli, to sama się dowiem. Dam sobie radę. 

Na pewno Hana? Na pewno?

Szczęk sztućców i talerzy. Odgłos nalewanego szampana. Bąbelki. 50 minut.

Czy naprawdę byłam jakaś chora? 

Na opakowaniu pisało przecież wyraźnie Hana... halucynacje, urojenia, dziwne zachowania. Ale ja nie jestem taka! Jestem normalna, jestem Hana. Tylko Hana...

Zamówienie. Wzrok Krisa. I kolejne zamówienie. 45 minut. 

Jeszcze? Dlaczego ten czas tak wolno biegnie?

Mroczki przed oczami. Wołania ludzi. Drżenie rąk. Złe zamówienie?

Co się ze mną dzieje?

Znów wzrok Krisa. Świat się kręci. Ile jeszcze?

Chyba Tao zatrzymał czas. Tao, to ty?

***

Było ciemno i zimno. Wszystko mnie bolało. Przed oczami miałam tylko ciemne, zasłonięte chmurą dymu niebo. Wokół walały się kawałki gruzów, które przez siłę wybuchu, zostały rozrzucone w promieniu kilka metrów. Gdzieniegdzie płonął ogień, słyszałam odległe krzyki innych, uciekających do schronu. To był koniec, już nic nie da się zrobić...

Kolejny wstrząs poruszył ziemię. D.O. świetnie się spisywał i Chen również, bo ogromne ilości błyskawic pojawiły się na niebie. Byłam z nich dumna... Ale jaki to miało teraz sens?

- Hana, ty wariatko! - Kris upadł na kolana, łzy pojawiły się w jego oczach.

Kris, ty płaczesz? Ty nigdy nie płakałeś...

Spojrzałam na niego zamglonym wzrokiem. Każdy, nawet najmniejszy ruch, sprawiał mi ból. Mogłam tylko patrzeć... Włosy kleiły mu się do czoła, policzek miał rozcięty. Zrobiło mi się go żal.

- Przepraszam... - wyszeptałam. - Musiałam.

Czułam, że zaraz nie będę w stanie nawet mówić. Coś strasznie uciskało mi klatkę piersiową - oddychanie też stawało się coraz trudniejsze. Ale to nie było ważne, musiałam mu coś powiedzieć.

- Jesteś głupia, okropnie głupia, wiesz?! - krzyknął, po czym słysząc dziwny dźwięk, rozejrzał się z paniką w oczach.

ŚWIST! W jednej sekundzie Kris chwycił mnie w objęcia, wzniósł się w powietrze i niemal natychmiast opadł ze mną na ziemię, przysparzając mi całkiem niechcący więcej cierpienia. Wiedziałam, co się dzieje - tracił swą moc. 

Miejsce, gdzie znajdowaliśmy się chwilę temu, eksplodowało. 

- Kris?

Ten wziął moją dłoń, przyciągając ją do siebie.

- Nic ci nie będzie, nic ci nie będzie - powtarzał, patrząc na mnie zmartwiony. - Lay ci pomoże.

Zrobiło mi się przykro. Czułam, że zaraz się rozpłaczę. Pokręciłam głową.

- Lay mi nie pomoże - wymamrotałam. - Wiesz o tym dobrze. Ja zaraz...

- Nie kończ Hana! - zagroził ostro.

- Moje ciało jest zdruzgotane, Kris - powiedziałam bez emocji.

- NIE! - po jego policzku spłynęła jedna łza. - N-nie możesz, nie możesz po prostu tak odejść, zniknąć, nie pozwalam ci, ROZUMIESZ?!

W tle słyszałam okrzyki przerażenia i resztę EXO walczących zaciekle. Tak bardzo chciałam ich zobaczyć jeszcze jeden, ostatni raz...

Dotknęłam jego policzka, próbując zatrzymać ten obfity potok łez. Nie chciałam, żeby płakał, to do niego nie pasowało. To nie ten Kris, obdarzony jedną z dwunastu mocy. Nie chciałam go takiego pamiętać.

- Kris... - wciąż próbowałam mu coś powiedzieć, ale mi przerwał.

- To ja miałem być na twoim miejscu, nie ty! - ucałował moją zimną dłoń. - Dlaczego to zrobiłaś, PO CO?!

Uśmiechnęłam się lekko, choć kosztowało mnie to sporo wysiłku.

- Bo cię kocham, głupku. Wszystkich was kocham.

Jego oczy się rozszerzyły. Nie spodziewał się chyba takiego wyznania z moich ust.

- Ale to my...ja...miałem cię chronić! - jęknął boleśnie.

Nawet nie wiedziałam kiedy z moich oczu popłynęły łzy. Gdybym mogła, szlochałabym razem z nim.

- Przepraszam - szepnęłam, przymykając oczy.

Natychmiast poczułam, że mną potrząsa i krzyczy moje imię, ale nie miałam już siły ponownie ich otworzyć. Odpłynęłam, a przed oczami miałam tylko ciemność.

***

Hałas, który rozległ się po restauracji, było chyba słychać kilka ulic dalej. W jednej chwili stałam się szmacianą laką. Wszystkie naczynia upadły razem ze mną na kamienną posadzkę z ogromnym hukiem.

Przez sekundę panowała cisza, a już w drugiej rozległ się zgiełk i krzyki. Nie mogłam się ruszyć. Moje serce biło nieregularnym rytmem, każda najmniejsza część ciała mnie bolała i sama się sobie dziwiłam, że przy tym wszystkim w ogóle jeszcze coś czuję...

Wokół siebie widziałam mnóstwo kompletnie obcych mi twarzy i wyciągnięte, pomocne dłonie, które chciały mi pomóc. Nie ruszało mnie to jednak wcale...

- Hana! Hana! - znajomy głos.

- Co się stało?

- A nic, to tylko kelnerka się potknęła...

- HANA! - Kris?

Poczułam silne ramiona, które próbowały pociągnąć mnie w górę. Pozwoliłam na to, bo moje nogi niestety odmawiały współpracy.

- Ona jest w jakimś szoku, powinna iść do domu...

- Biedna dziewczyna.

- Ej, ej! A pan to kto?

- Jestem jej przyjacielem, zabiorę ją do siebie - tak, zabierz mnie, jak najdalej stąd. Gdziekolwiek. Błagam.

Kris postawił mnie na nogi i podtrzymując mnie w pasie, bym znów nie upadła, wyprowadził na zewnątrz. Nie mogłam na niego spojrzeć, bałam się... Tak bardzo się bałam...

Na zewnątrz było już ciemno. Niewiele myśląc, podszedł ze mną do najbliższej ławki, sadzając mnie ostrożnie na niej - praktycznie się na niej położyłam. Powietrze to było to, czego aktualnie potrzebowałam. Ale szybko doszłam do wniosku, że potrzebowałam jeszcze czegoś. Albo kogoś.

- Co się stało? - zapytał przejęty.

Patrzyłam na niego, przypominając sobie dopiero co świeże wspomnienie. A więc to tak...

- Co zobaczyłaś? - dodał przestraszony.

Czyżby domyślał się, co zobaczyłam? Dlatego bał się, że go znienawidzę? Całkiem niepotrzebnie Kris...

Zerknęłam na niego, oddychając ciężko. Hana, tylko nie mdlej.

- Lay...

- Co z nim? - zmarszczył czoło.

- Lay...potrzebuję go - wiedziałam, że tylko on będzie mi w stanie pomóc. Potrzebowałam go. Natychmiast!

- A-ale co widziałaś? - wciąż dopytywał.

- Nieważne! - jęknęłam. - Jesteś głupi, okropnie głupi, wiesz?! - zacytowałam jego własne słowa. Hana, mogłaś mu tego oszczędzić...

Kris skamieniał. Nie poruszył się ani o centymetr, a ja widziałam, że zrozumiał. Szybko pożałowałam tych słów, ale było już za późno. Cisza, która powstała między nami, była okropna...

- Zabierz mnie do niego, jebal - szepnęłam ze łzami w oczach.

- A-arasso - wydukał tak cicho, że ledwo go usłyszałam.

Chwycił mnie za obie dłonie, ale widząc, że drżę od stóp do głów, z niebywałą lekkością, wziął mnie na ręce. Nie protestowałam. Wtuliłam się w jego kurtkę, mocząc ją łzami. Kris milczał, a ja nie mogłam przestać się zadręczać.

To przeze mnie Exoplanet przestało istnieć.

***

*leki psychotropowe – grupa leków stosowana w leczeniu zaburzeń psychicznych.