Rozdział 1 - "Gdzie ONI są?"

To była środa. Zwykły dzień. Właściwie godziny szczytu. Wszyscy wracali z pracy albo ze szkoły. Ja zaliczałam się do tej pierwszej grupy. W zasadzie to powinnam pracować dłużej, ale źle się czułam, dlatego szef wysłał mnie do domu. Ostatnio ciągle tak było i bałam się, że stracę tę pracę. Zaczynałam podejrzewać czy aby nie jestem *hipochondryczką...

W dodatku miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Może byłam przewrażliwiona? Albo po prostu już odbijało mi przez życie w samotności? Jedno wiedziałam na pewno - coś było nie tak. Modląc się, żeby głowa w końcu przestała mnie boleć, przyspieszyłam nieco, poprawiając ciężką torbę na ramieniu. Spojrzałam w górę, zasłaniając oczy dłonią. Letnie popołudnie było dziś wyjątkowo upalne. Wkroczyłam w uliczkę sklepików i kawiarenek, gdy to się stało.

Upadłam na ziemię, przerażona odgłosem i wielkością wybuchu. Czułam jak grunt drga nieprzyjemnie pode mną. Rozległy się okrzyki paniki i tupoty stóp. Luksusowa wystawa biżuterii eksplodowała z hukiem. Kosz na śmieci wyleciał w powietrze. Szkło poleciało we wszystkie strony. Z sercem bijącym niczym młot, powoli podniosłam głowę, bojąc się tego, co zobaczę. Wokół mnie panował chaos. Dookoła walały się fragmenty budynków, papiery. Samochody zaczęły się palić, więc nie czekając ani chwili dłużej, poderwałam się w górę i zaczęłam uciekać tak jak inni. Niektórzy ludzie byli ranni, dla innych nie było już ratunku. Nogi miałam jak z waty. Usłyszałam przestraszone krzyki ludzi, mówiące o zamachu terrorystycznym. Czy to mogła być prawda?

Niebo było zasłonięte chmurą dymu i zasmolonym powietrzem. Zrobiłam kilka kroków, gdy kolejne wybuchy opanowały ulicę. Zatrzymałam się, całkowicie zdezorientowana. Co jest grane?! To nie mógł być zwykły wybuch gazu! To wyglądało tak, jakby nagle cały Seul był bombardowany...

Usłyszałam za sobą głuche pstryknięcie i w tym samym momencie ktoś na mnie wpadł i przygniótł swoim ciężarem. Jęknęłam, czując jak boleśnie uderzyłam się w kolano. Po sekundzie, która chyba trwała minutę, poczułam jak ktoś usiłuje mi pomóc wstać.

- Mianhe... Nie chciałem na ciebie wpaść - po przejętym głosie, poznałam, że to chłopak. Chwyciłam go kurczowo za dłoń, a on podniósł mnie w górę. - Gwenchana? - zapytał.

Spojrzałam na niego, kiwając słabo głową. Był młody i opalony. Ciemne włosy miał rozczochrane na wszystkie strony. Gdy jego wzrok spotkał się z moim, w jego oczach zobaczyłam szok. Otworzył usta, by coś powiedzieć, gdy nagle nasze dłonie zostały brutalnie rozdzielone. Kolejny wybuch.

Poczułam coś twardego w swojej dłoni, ale nie miałam czasu spojrzeć co to, więc schowałam "obiekt" do kieszeni spodni. Rzuciłam się w drugą stronę, by wydostać się z tego piekła. Nie wiedziałam, dokąd uciekać. Miałam wrażenie, że gdzie nie pójdę, dzieje się to samo. Świadczyły o tym pojedyncze ślady krwi na ulicy i coraz dalsze krzyki ludzi.

W końcu znalazłam dosyć dużą wnękę w budynku. Schowałam się w niej, przytulając się do swoich kolan. Miałam nadzieję, że te schronienie będzie odpowiednie na to, by to wszystko przeczekać. Sięgnęłam do kieszeni spodni, spoglądając na przedmiot ze zmarszczonymi brwiami. To był pierścionek. Choć bardziej mogłabym go nazwać pierścieniem, ze względu na jego wielkość. Był dziwny. Nigdy takiego nie widziałam... Trójkąt z dziwnym kółkiem pośrodku. Nic mi to nie mówiło... Wiedziałam tylko, że przez przypadek musiałam zabrać go chłopakowi, który mi pomógł.

Nie wiem, jak długo czekałam. Wydawało mi się, że czas się zatrzymał. Zrobiło się ciemno i cicho. Zaryzykowałam i opuściłam kryjówkę. Wróciłam na uliczki, które teraz były...puste. Żadnych śladów tego, co stało się wcześniej. Zmarszczyłam brwi. Przecież wiem, co widziałam, tak? To na pewno nie halucynacje...

Wtem usłyszałam kroki i głosy, niedaleko siebie. Przywarłam do muru, by posłuchać.

- Nawet posprzątali - kpiący śmiech. - Nikogo nie zostawili.

- Nie chcą się wychylać, sam przecież wiesz.

Kolejne kroki, szczęk metalu i zapach papierosa.

- Kiedyś ustąpią, nie będą się wiecznie ukrywać.

- Myślisz, że się złamią?

Cichy śmiech.

- Nie. Na to są zbyt dumni.

Przez chwilkę panowała cisza. Kompletnie nie rozumiałam o czym rozmawia ta dwójka mężczyzn. Czy to oni są odpowiedzialni za to wszystko? Czy może ci drudzy?

- Nie rozumiem.

- Znajdziemy inny sposób, zaufaj mi.

Kolejne kroki. Z przerażeniem spojrzałam ziemię. Widziałam blask latarki. Z szybko bijącym sercem, przesunęłam się odrobinkę w bok, by mnie nie zauważyli. Niestety, nadepnęłam na coś szeleszczącego.

- Co to? - rozległ się ostry głos. - Kto tam jest?

Uciekać czy nie? Ludzie, rząd...Ktoś powinien o tym wiedzieć. Niewiele myśląc, wyskoczyłam z uliczki, by po chwili wpaść w żelazny ucisk. Próbowałam się wyrwać, ale na próżno.

- O kimś chyba zapomnieli - ironia zawarta w głosie niemal mnie przerażała. - Gdzie oni są? Zerknęłam na mężczyznę, stojące przede mną. Gruby, w czarnym garniturze i z papierosem w ręku. Dlaczego nagle poczułam się jak w filmie? 

- Pytałem, gdzie oni są!? - zniecierpliwiony zapytał po raz drugi. Nie miałam zielonego pojęcia, o kim mówi. 

- Ale kto? - mój głos wręcz drżał ze strachu.

Facet skrzywił się zirytowany. Cisnął papierosem o ziemię, przygniatając go butem. Drgnęłam, przełykając ślinę.

- Nie pleć mi tu głupot! Gadaj! - podszedł do mnie.

Poczułam, że uścisk na moich ramieniach o dziwno zelżał.

- C-chodzi o tych, co zrobili te a-ataki? - wyjąkałam szybko, mając nadzieję, że o to mu chodzi. Nie zadowoliła go ta odpowiedź.

- Szefie... - odezwał się ostrożnie, stojący za mną. - Może nic nie widziała, może nic nie wie...- przez chwilę byłam mu wdzięczna za te słowa.

- Zamknij się! Ja tu dowodzę!

- Ale...

- Powiedziałem coś!

          Zapadła cisza. Mężczyźni mierzyli się wzrokiem, a ja miałam złe przeczucia, jeśli chodziło o mnie. Grubszy skinął drugiemu, po czym ten mnie puścił. Co dalej? Zanim jednak zdążyłam pomyśleć, ten cały dowódca chwycił mnie za brodę, boleśnie wbijając palce w moje policzki.

- Pytam po raz ostatni - syknął. - Gdzie ONI są?

- Nie wiem! - jęknęłam bezradnie. - Wszystko wybuchało...Bałam się...Schowałam się i czekałam, aż to się skończy... Nikogo nie widziałam ani nie słyszałam! Naprawdę! - wyrzuciłam z siebie to wszystko, czując narastająca panikę. Byłam blisko łez.

Mówiłam przecież szczerą prawdę! Tylko czy ktokolwiek mi uwierzy?

Facet puścił mnie, uśmiechając się wrednie.

- Chciałem po dobroci - powiedział, wyciągając spod marynarki pistolet. Zamarłam. - To jak? - zapytał, a ja wiedziałam, że albo dalej będę mówić swoje albo powinnam skłamać. Wybrałam to drugie.

- Oni... - zaczęłam, patrząc się na lufę. - Oni chyba wrócili do siebie...

- Kłamiesz. Oni nigdy tam nie wrócą - wycedził. - Nie jesteś mi już potrzebna...

Myślałam, że zemdleję ze strachu. On chyba nie chciał...

- Proszę... - szepnęłam błagalnie. - Jestem niewinna! - dlaczego najgorsze rzeczy musiały spotykać właśnie mnie?

- Nie interesuje mnie to - odparł bez emocji. Drugi mężczyzna zerkał na nas niepewnie. Było widać, że nie chciał tego, ale musiał się słuchać swojego szefa. - Usłyszałaś za dużo - jak w powolnym tempie widziałam jak naciska spust, więc zaczęłam się wycofywać, mając nadzieję, że pistolet okaże się pusty.

Puściłam się biegiem, słysząc za sobą głuchy odgłos strzału. Przez jedną sekundę myślałam, że chybił, ale nie. Zdusiłam w sobie okrzyk bólu, gdy poczułam jak coś ostrego musnęło moje ramię. Upadłam na kolana, natychmiast chwytając się za to miejsce. Krwawiło. I to obficie. Zaczęło mi się kręcić głowie od tego zapachu. Położyłam głowę na ziemi, oddychając głęboko.

Mężczyźni minęli mnie bez słowa. Chciałam zawołać po pomoc, ale nie miałam siły, by to zrobić.

 Nigdy nie zastanawiałam się nad tym jak umrę. Zawsze w obliczu jakiegokolwiek niebezpieczeństwa, gdy czułam, że nie ma już dla mnie nadziei, chciałam aby to stało się szybko. Żeby nie czuć żadnego bólu. Życie jednak nie było dla mnie tak łaskawe.

Nawet teraz, leżąc na brudnej ulicy, wśród własnej krwi, nie liczyłam na niczyją pomoc. Wokół nie było nikogo. Byłam sama. Jednak nie chciałam tak skończyć. Nie tutaj, nie w takim miejscu...

Robiło się coraz chłodniej. W powietrzu unosił się zapach, przypominający ten, który zostawał po odpalonych fajerwerkach. Mimo zimna, czułam jak robi mi się duszno. Oddychało się coraz ciężej, a oczy powoli zachodziły mgłą. Nie mogłam myśleć o niczym innym jak o bólu. Łzy bezsilności wkradły się w moje oczy. Bałam się. Bałam się, że gdy zamknę oczy, przestanę istnieć. Nie byłam na to gotowa. Nie teraz.

Nagle rozbłysło światło...

To nie był samochód ani lampa uliczna. Nawet latarka. Serce prawie wyskoczyło mi z piersi. Światło było tak białe, że prawie oślepiało. Zmrużyłam oczy, by lepiej widzieć i z trudem  podniosłam głowę.

Ku mnie kroczył wysoki człowiek. Bardzo wysoki. Jednak w tej chwili dla mnie wyglądało to zupełnie inaczej. Mężczyzna był odziany w białe szaty. Bił od niego spokój i opanowanie. Gdy podszedł bliżej, dostrzegłam jego twarz. Była jasna i gładka. Blond kosmyki rozwiewał niewidzialny wiatr. W każdej innej sytuacji uznałabym go za jakąś piękną istotę, ale w tej chwili...był dla mnie jak śmierć. Czy tam spotkam więcej takich istot?

Był kilka kroków ode mnie, a ja w przypływie strachu, zaczęłam się odsuwać do tyłu, resztkami sił przytrzymując krwawiące ramię.

- Nie... - powiedziałam bezgłośnie. – Proszę - choć to był prawie koniec, nie chciałam umierać.

Obcy nic sobie z tego nie robił. Przykucnął przy mnie...i bez żadnych problemów wziął mnie na ręce. Nagle poczułam się bezpiecznie. Skoro śmierć jest tak szybka i przyjemna, dlaczego ludzie się jej lękają?

Wtuliłam się w białe szaty, czując ciepło na policzku. Kątem oka zauważyłam jego dłoń na mojej ranie, którą uciskał. I podobny pierścień na jego palcu...Moje oczy otworzyły się szeroko, a potem straciłam świadomość.

***

*hipohondryk -  cierpiący na hipochondrię, chory z urojenia, uskarża się na choroby, których nie ma.