Rozdział 5 - "We are ONE, We are EXO"

Słysząc swoje imię, wbiłam wzrok w podłogę, przygryzając wargę. Musiałam się uspokoić. Nie chciałam, by cokolwiek zauważyli. Chciałam sama przeanalizować ten kolejny "przebłysk", jeśli można było to tak nazwać. A to, że wszyscy stali w holu i patrzyli na mnie, zaskoczeni moją obecnością, niczego nie ułatwiało.

- M-Mianhe... - wydukałam zażenowana. - C-chciałam tylko zobaczyć...a-ale...wypadła mi z ręki... - starałam się to powiedzieć spokojnie, ale głos mi zadrżał.

To była komiczna, ale i zarazem niekomfortowa sytuacja. Może i byłam czasem gapowata, nieustannie przewracająca różne rzeczy, ale zdarzało mi się to tylko w chwilach stresu...

Miałam wielką ochotę stamtąd uciec, ale szybko zażegnałam tego pomysłu, gdy zobaczyłam ciemnego blondyna, zmierzającego w moją stronę. Wyglądał na najmłodszego, choć kłóciłabym się, że jest nim Tao.

Cofnęłam się lekko do tyłu, natrafiając butem na szkło. Spuściłam wzrok, czując się jak idiotka. Przychodzę do ich mieszkania, a potem robię demolkę. Super.

 - Noona...

 

Podniosłam wzrok, zerkając na niego. Jego twarz nie wyrażała złości czy żalu, ale malowało się na niej coś na kształt współczucia, ale i tęsknoty. Wyciągnął rękę, po czym delikatnie wyjął zza moich pleców ramkę, uprzednio wyciągając ją z moich trzęsących się dłoni. 

Spojrzał na zdjęcie, uśmiechając się lekko, ale uśmiech zszedł mu z twarzy, gdy z powrotem przeniósł swój wzrok na mnie. Chyba zrozumiał.

- Noona, ty cała się trzęsiesz - zauważył.

Wbiłam wzrok w ścianę, nie patrząc na niego. Co miałam zrobić? Całe moje emocje były chyba wypisane na mej twarzy. Nie wiedziałam, co powinnam zrobić, co powiedzieć...

- Lay-hyung? - w jego głosie usłyszałam prośbę.

Lay, który już zdążył się rozebrać, zrzucił plecak, dołączając do chłopaka. Omiótł szybkim spojrzeniem zdjęcie.

- Hyung, spójrz na nią - poprosił cicho, sądząc, że go nie słyszę. - Ona chyba jest w szoku...

Ten najwidoczniej nie zamierzał się wypowiadać na ten temat. Byłam mu za to wdzięczna.

- Sehun-ah, posprzątaj to - polecił krótko. Wziął od niego rozbitą ramkę wraz ze zdjęciem.

- Ale hyung... - upierał się.

- Idź.

Sehun niechętnie go posłuchał, po czym podreptał do kuchni w poszukiwaniu zmiotki. 

- W porządku? - zapytał Lay. - Jak twoje ramię?

- Jest okej... - wymamrotałam cicho, wciąż rozkojarzona. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z faktu, że postrzelone ramię już mnie nie boli. Ale to nie o tym teraz myślałam...

W głowie miałam tysiące myśli... Czułam, że jeśli tu i teraz nie dowiem się wszystkiego, to po prostu wybuchnę. Chciałam wiedzieć na litość boską, jak znalazłam się na tym zdjęciu!

- Czemu Hana nic nie pamięta? - usłyszałam rozmowy z kuchni.

- Tao...

- Nie chce nas pamiętać?

- To nie tak...Po prostu...chyba straciła pamięć to wszystko...

Zacisnęłam pięści, zirytowana. Czy oni naprawdę sądzili, że byłam też głucha?

- Nie możemy jakoś jej pomóc?

- Myślę, że nie...

- A może damy jej coś na uspokojenie?

- Nie przesadzaj...

 Słysząc takie teksty, coraz bardziej byłam przekonana, że mój brak wspomnień był spowodowany jakąś chorobą. A może to ja byłam nienormalna? Dlaczego wszyscy traktowali mnie jak dziecko?!

Lay jakby wyczuł mój gniew.

- Hana...

No i wybuchłam.

- Chcę wiedzieć, co się dzieje! - zawołałam ze złością, tupiąc nogą. - Mam już dosyć tej porypanej sytuacji!!!

- Hana...no już... uspokój się - Lay próbował chwycić mnie za dłonie, którymi pod wpływem emocji, wyczyniałam różne "akrobacje".

- Jak mam być spokojna?! - krzyknęłam, odsuwając się - Moje życie było spokojne i poukładane! Ale nie! - pisnęłam swoim nienaturalnym głosem. Zaalarmowani chłopacy zajrzeli do pokoju. - Musieliście się do niego wtrącić i namieszać mi w głowie!

Czułam, że z tej bezsilności, zaraz po prostu się rozpłaczę. Byłam twarda, ale do czasu. To mnie przerastało. Nie mogłam sobie z tym poradzić.

- Hana...

- Chcę wiedzieć wszystko, teraz, natychmiast, bo...

Zamilkłam nagle - szatyn uwięził moje dłonie w swoim uścisku. Spojrzałam na niego zaskoczona. Jego wzrok jakby mówił: "Wszystko będzie dobrze", ale jakoś trudno było mi w to uwierzyć.

- Wszystko ci powiemy, obiecuję - zapewnił.

Nie wiedziałam czy to pod wpływem jego ciepłego głosu czy dotyku, ale poczułam się lżej. Może to dzięki jego zdolności? Moje nerwy trochę opadły, ale wciąż czułam się tak, jakbym miała cisnąć tym głupim zdjęciem o ścianę. Niemniej jednak, uspokoił mnie nieco.

Widząc moją reakcję, uśmiechnął się promiennie. Puścił moje dłonie powoli.

Westchnęłam, po czym zmęczona opadłam na miękki fotel. Ukryłam twarz w dłoniach, modląc się, żebym zaraz nie załamała się psychicznie. Dlaczego nie pamiętam tego dnia, gdy była zrobiona ta fotografia? Dlaczego ICH nie pamiętam???

- Powiemy jej...prawda?

Usłyszałam kilka głosów, które potwierdziły jego pytanie. Podniosłam głowę, wzdrygając się lekko. Byli w salonie.

Kilkoro z nich siedziało na kanapie, drudzy stali, oparci o jakiś mebel, a pozostali zajęli miejsce na podłodze. Z czystym sumieniem mogłam stwierdzić, że ta scena wygląda jak z filmu. Na twarzach każdego z nich malowały się różne emocje. Od nadziei po smutek, aż do czystej ciekawości. Dziwnie się czułam. Nie byłam zbytnio przyzwyczajona do obecności tylu chłopaków wokół siebie...Zbyt idealni.

Nieśmiało spojrzałam na nich wszystkich. Zmarszczyłam brwi. Kogoś chyba brakowało...

Jak na zawołanie, Kai pojawił się nagle na środku pokoju. Podskoczyłam, przestraszona. Cóż...tego się nie spodziewałam. Idiota. Prawdziwy idiota.

- Kai, przestań się popisywać, tylko siadaj - skarcił go Suho.

- Hyung, mianhe - uśmiechnął się przymilnie, ale starszy nie dał się nabrać. - Chciałem tylko skoczyć do sklepu, bo zapowiada się niezły "seans"... - mówiąc to, zerknął na mnie.

Zacisnęłam dłonie w pięści. Uspokój się Hana, on to robi specjalnie. Rzuciłam mu najbardziej wściekłe spojrzenie na jakie było mnie stać. Za wszelką cenę chce mi dopiec. Idiota, głupi głupek, palant...

- Co nie, Hana? - uśmiechnął się wrednie. Było widać, że bawi go ta sytuacja.

Nie rozumiałam, dlaczego reszta mu na to pozwala. Zaczynało mnie to irytować. Dlaczego był taki denerwujący?!

Olej go. Po co się tym przejmować? Bez sensu...Jak w zwolnionym tempie widziałam jego głupi uśmiech. Nakrzycz na niego! Nie. Ma po prostu taki charakter. Naśmiewa się z ciebie. Może trochę. Powiedz mu coś. Nie. Nie jestem taka jak on. Krzycz. Nie. Teraz. Nie. Powiedz mu coś! DOBRA!

- Zamknij się! - syknęłam. Moje oczy ciskały błyskawice.

Zaledwie to powiedziałam, pożałowałam. Nie chciałam mówić tego na głos, naprawdę. Jednak  chwilę później, zmieniłam zdanie. Mina Kai'a była tego warta.

Chłopak oniemiał, całkowicie zbity z tropu. Zamarł, jakby nogi przyrosły mu do podłogi. Chyba nie spodziewał się takich słów z moich ust.

Rozległy się chichoty i oklaski. Reszta chłopaków była rozbawiona, widząc swojego przyjaciela w takim stanie. Brunet zerknął na nich, marudząc coś pod nosem, po czym usiadł na podłodze, opierając się o bok kanapy. Wyglądał jakby był w małym szoku. Wbił wzrok w podłogę. Nie rozumiałam dlaczego. Chyba nawet zrobiło mi się trochę przykro. Ale... Należało mu się, a co!

- Więc...um... - odezwał się Suho, siedzący na kanapie. Zerknął na wszystkich niepewnie. - Powinniśmy się przedstawić? - gdy o to zapytał, niemal od razu każdy się z tym zgodził. - Jestem Suho - uśmiechnął się. - Moja mocą jest woda.

Odwzajemniłam uśmiech. Miałam wrażenie, że po "incydencie" z Kai'em w roli głównej, atmosfera w pomieszczeniu stała się luźniejsza. Wcześniej była dosyć napięta - nikt nie wiedział jak przebiegnie ta wcale nie łatwa rozmowa. I z jakim skutkiem.

- Kris - kolejny głos dotarł do moich uszu.

Spojrzałam w stronę wysokiego blondyna. Był chyba najwyższy z nich wszystkich. Stojąc ze skrzyżowanymi ramionami przy oknie, wydawał się jeszcze bardziej wysoki. O ile to możliwe. Nie to, żebym bała się takich ludzi... Ale z tą swoją miną typu... "Bitchface"...Tak, to chyba dobre określenie, sprawiał wrażenie przerażającego... Chyba mnie nie lubił.

- Umiem...latać - dodał.

Parsknęłam cichym śmiechem. Każda para oczu skierowała się w moją stronę, więc momentalnie przestałam. On mówi serio? Kris jakby czytał w moich myślach.

- Mówię poważnie - wbił we mnie swój wzrok.

- Oj, przestań się czepiać Kriiis! - zawołał ktoś równie wysoki, choć siedząc na podłodze nie mogłam tego w stu procentach stwierdzić. Kolana miał podciągnięte. - Chanyeol - puścił mi oko, więc zaczerwieniłam się. - Władam ogniem - wyszczerzył się wesoło.

Wydawał mi się bardzo pogodnie nastawiony do życia. Gdybym była inną osobą, pewnie pomyślałabym, że ma ADHD.

- Jestem Xiumin - przedstawił się kolejny chłopak, który siedział obok Suho. - Moja moc to mrożenie - uśmiechnął się nieśmiało.

Wyglądał nieco inaczej niż reszta. Miał troszeczkę pulchną twarz, ale to dodawało mu uroku.

- D.O. - "sąsiad" Xiumina, zerknął na mnie zdezorientowany. Jego oczy były naprawdę duże! - Moją mocą jest ziemia.

Mój wzrok przeskakiwał z miejsca na miejsce. Tyle imion... Bałam się, że ich nie zapamiętam. Połowa z nich dopiero co się przedstawiła, a gdzie tam reszta?

- Lay - ciepły głos wyrwał mnie z moich myśli. Zerknęłam w bok. Szatyn siedział w fotelu obok mnie. - Ale to już chyba wiesz - uśmiechnął się delikatnie, przez co na jego twarzy znów pojawiły się dołeczki. - Potrafię uleczać.

Zdążyłam już doświadczyć jego cudownej mocy. Dzięki niemu prawdopodobnie przeżyłam. Pokiwałam głową, uśmiechając się lekko. Wiedziałam już, kto będzie następny, choć jeszcze nawet się nie odezwał.

- Baekhyun - siedział na boku fotela Lay'a. - Władam światłem. Ale to już chyba wiesz - wyszczerzył się.

Wszyscy się roześmiali, zauważając, że po prostu powtórzył słowa szatyna. Ten dopiero po kilku sekundach jakby zorientował się, o co chodzi, więc spojrzał na Baekhyun'a zaskoczony. Nawet ja nie mogłam się nie uśmiechnąć.

- Jestem Chen - pomachał mi z uśmiechem chłopak o czarnych włosach, który stał za kanapą. -  Moją mocą jest błyskawica - miał naprawdę ładny uśmiech.

- Sehun - przedstawił się ciemny blondym. Siedział obok D.O. - Kontroluję wiatr.

- A ja Luhan - niemal podskoczyłam zaskoczona, słysząc jego głos za sobą. Zerknęłam za siebie.

Blondyn obszedł mój fotel, uśmiechając się. Zajął miejsce na podłodze obok Chanyeol'a.

- Telekineza jest moją specjalnością - dodał.

- Tao - spojrzałam na najmłodszego z nich wszystkich. Siedział samotnie na krześle po turecku obok komódki ze zdjęciami. - Kontroluję czas - posłał mi nieśmiały uśmiech, po czym zawstydzony wbił wzrok w swoje kolana.

Awww! Był naprawdę słodki. I Naprawdę przypominał mi pandę! To chyba przez te jego cienie pod oczami. Poza tym... Kontrola czasu? Zaintrygowało mnie to, nie powiem, że nie.

Nagle nastała cisza. Nie była jednak ona krępująca. D.O. szturchnął lekko Kai'a, który siedział na dywanie, opierając się o drugi koniec kanapy.

- Kai - mruknął, ale go usłyszałam. - Teleportacja.

Jako jedyny na mnie nie spojrzał. Poczułam wyrzuty sumienia, że tak go potraktowałam. Zerknęłam na niego z nadzieją, że może zmieni zdanie, ale ten uparcie wpatrywał się w swój pierścień. Ech...

Teraz znałam już każdego. Ale nie byłam pewna czy zapamiętałam poprawnie ich imiona. Te ich moce. Nie mogłam uwierzyć, że są prawdziwe. Ale zdążyłam już doświadczyć kilka z nich, więc to nie były moje głupie wymysły, tak? Poza tym...Poszło łatwiej niż myślałam... Bałam się jednak, że gdy ich wysłucham, moje życie diametralnie się zmieni... Chociaż...Moje życie nie było też całkowicie normalne. Byłam inna, wiedziałam to. I to nie chodziło już tylko i wyłącznie o to, że byłam słabą i kruchą osobą, która "dzięki" jednemu ukłuciu bólu, była niezdolna do czegokolwiek. Moja pamięć, wspomnienia... Ich po prostu nie było. Nie pamiętałam swoich rodziców, nawet nie wiem czy miałam rodzeństwo albo kota czy psa. Nie wiedziałam do jakiej szkoły chodziłam i czy miałam przyjaciół. Miałam jakiś wypadek? Wiedziałam o sobie tyle...co nic. I te dziwne przebłyski. Musiałam ich kiedyś znać. Tylko dlaczego nie mogłam sobie nic konkretnego przypomnieć? Kim właściwie byłam? Albo czym?

Głos Suho sprowadził mnie na ziemię.

- Pewnie zauważyłaś, że nie jesteśmy "normalnymi" ludźmi - zerknęłam na niego uważnie. Zauważyłam zmarszczkę na jego czole. Wydawało mi się, że starannie dobiera słowa, nie bardzo wiedząc, jak mi to przekazać. Niemal od razu też, zauważyłam, że wszyscy spoglądali na niego ukradkiem, podenerwowani. - Nie są to zwykłe umiejętności, których można się nauczyć. Nikt też nie rodzi się z takimi mocami - mówił dalej. - Nie jesteśmy z tej planety...

Przekrzywiłam głowę na bok, słysząc jego ostatnie zdanie. On żartował, prawda? Jak to nie są z tej planety? Kim w takim razie są? Kosmitami???

Nie wiedziałam, co powiedzieć, jak zareagować. Zrobiłam to, co każdy normalny człowiek by zrobił - chwyciłam się za głowę, śmiejąc się cicho. Nie był to prawdziwy śmiech, jedynie nerwowy chichot, który głosił, że zaraz oszaleję.

- Co to za głupoty? - pokręciłam głową.

Więc po to szłam taki kawał drogi, teleportowałam się, omal nie zwymiotowałam w ich mieszkaniu, a teraz okazywało się, że są jakimś UFO czy co?! Nie mogłam tego zrozumieć.

- To nie głupoty, to prawda... - wtrącił się cicho Luhan.

Nie spojrzałam na niego. Bałam się. Ich oczy były pełne powagi. A ja? Już sama nie wiedziałam, co czuję? Niepewność, strach czy niedowierzanie?

- Nie z Ziemi, to skąd? - zapytałam ze złością, mierząc ich wszystkich wzrokiem. - Jesteście z Marsa? A może..no nie wiem - udałam, że się zastanawiam. - Może z jakiegoś Jowisza? Kurczę, nie znam się na planetach... - w moim głosie dało się słyszeć ironię, ale ci zbytnio się tym nie przejęli.

- Hana, przestań... - Tao poprosił cicho. 

Jego głos był smutny. W ogóle wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać. Nie mogłam na niego patrzeć, bo gdzieś tam w głębi duszy czułam, że ranię go moimi słowami. Niestety, nic nie mogłam na to poradzić.

- Więc co to za planeta? - zapytałam najspokojniej jak tylko potrafiłam. Kosztowało mnie to sporo wysiłku, naprawdę.

Nikt się nie odezwał. To była ta chwila. Zaczynałam żałować, że zadałam te pytanie. Trzeba było siedzieć cicho...

Ktoś odchrząknął. Mój wzrok powędrował w tamtą stronę. To był Chen, o ile dobrze pamiętałam. Przełknął ślinę, po czym powiedział pewnie:

- Exoplanet.

Zmarszczyłam brwi, próbując przetworzyć tę informację. Exoplanet? Pierwsze słyszę...

- Nie ma takiej planety - odparłam. - Nigdy o niej nie słyszałam...

Byłam prawie w stu procentach pewna, że to bzdura. Może i nie byłam najmądrzejszą osobą na świecie, ale jedno wiedziałam na pewno - takiej planety po prostu nie ma...

- Jest - na twarzy Baekhyun'a pojawił się łagodny uśmiech. - Ty też z niej pochodzisz, Hana... 

- T-to znaczy? - wydukałam zdezorientowana. To nie mogła być prawda...

- We are ONE, We are EXO - dodał cicho Kris.

We are one, we are one... Gdzieś to już słyszałam... Nagle coś sobie uświadomiłam. To było to. Te właśnie zdanie usłyszałam w głowie, zaraz po rozbiciu ramki ze wspólnym zdjęciem. To był jego głos...

We are EXO... Exo? To oni?!