Rozdział 2 - "Znalazłem naszą królową"

Obudziłam się obolała i zmęczona. Otworzyłam oczy, nagle dostrzegając, że nie jestem w swoim pokoju. Czyli to jednak nie był sen? Nie umarłam? Próbowałam rozejrzeć się po pomieszczeniu, ale mój słaby wzrok uniemożliwiał mi to. Wszystko było niewyraźne i nieco zamazane. Było mi ciepło. I miękko. I dlatego marzyłam, by jeszcze na moment zasnąć. Wiedziałam, że nic mi już nie grozi. Tylko pozostawało jedno ale. Gdzie ja właściwie jestem? Bo na pewno nie w szpitalu.

 Poruszyłam się niespokojnie, krzywiąc się z bólu. Ramię wciąż mnie bolało, za to ból w kolanie jakby ustał.

- Obudziłaś się już...Hana?

Usiadłam automatycznie, słysząc czyjś głos. Zerknęłam w bok. Przy oknie stała samotna postać chłopaka o ciemnych włosach. Wyglądał nawet sympatycznie. W jego oczach zauważyłam troskę. Jednak mimo tego, znów poczułam się zagrożona. 

Po pierwsze, to nie mój pokój. Po drugie, nie znałam go. A po trzecie...Zaraz, zaraz!

- Skąd znasz moje imię? - wychrypiałam. Moje gardło było kompletnie wysuszone.

Chłopak podszedł bliżej, marszcząc brwi. Nic nie mówiąc, sięgnął po szklany dzbanek, nalewając wody do szklanki.

- Proszę.

Spojrzałam nieufnie na wodę.

- Nie piję od nieznajomych...

- Znasz mnie - odparł, na co zamrugałam, bo naprawdę widziałam go po raz pierwszy. Widząc moją reakcję, zatroskał się nieco. - Nie pamiętasz? - zapytał.

Przygryzłam wargę, po czym pokręciłam głową. Zerknęłam jeszcze raz na wodę, widząc coś błyszczącego. Ten widząc moje zainteresowanie, obrócił ją drugą stronę, a ja zobaczyłam dziwny pierścień na jego palcu, który wyglądał jak kropla wody. Wtem dotarły do mnie wszystkie wspomnienia wczorajszej nocy.

Spojrzałam na niego ze strachem, po czym jednym ruchem naciągnęłam na siebie kołdrę, chowając się pod nią. Chyba zwariowałam... To już trzecia osoba z tak dziwnym pierścieniem. To jakaś sekta czy co?!

- Z-zostaw mnie! - zawołałam zduszony głosem. - Idź sobie!

Nie wiedziałam, co robić. Ta cała sytuacja i tak wydawała mi się wręcz nie realna. Byłam przerażona. Chciałam...Musiałam się obudzić. Ten sen trwał już zbyt długo.

Usłyszałam cichy odgłos odstawianego szkła, a potem skrzypienie drzwi.

  - Suho?

- O co chodzi Luhan?

- Lay pyta, jak ona się czuje? - nastała cisza. - Coś nie tak? Coś ty jej zrobił?

Wstrzymałam oddech pod kołdrą, ale szybko zrezygnowałam z tego głupiego pomysłu. Potrzebowałam powietrza, a robiło się duszno. Drgnęłam, słysząc kroki i zamykane drzwi.

- Hana?

Ktoś delikatnie próbował odkryć moją twarz. Zacisnęłam kurczowo dłoń na materiale.

- Nie bój się - powiedział kojącym głosem. - Nic ci już nie grozi - zapewnił. Przez chwilę rozważałam jego słowa. To było dziecinne się tak ukrywać... - No już, odkryj się, bo się udusisz.

 Zrobiłam to, o co poprosił. Ściągnęłam z siebie kołdrę. Nade mną pochylał się śliczny chłopak. Wyglądał jak z jakiegoś filmu. Chociaż nie. Bardziej jak anioł... Jego głos był delikatny i sprawiał, że nie mogłam go nie posłuchać.

- No widzisz? To nie takie trudne - uśmiechnął się do mnie.

Spojrzałam na niego wciąż rozkojarzona.

- Co się dzieje? - zapytałam cicho.

Luhan spojrzał na mnie, nie wiedząc, co powiedzieć. Przez chwilkę myślał gorączkowo, a gdy się odezwał, głos miał niepewny.

- Nie wiesz? - usiadł na łóżku, wpatrując się we mnie niespokojnie.

Zdenerwowałam się. Irytowała mnie już ta cała sytuacja. Wczoraj o mało co nie zginęłam, a dziś obudziłam się w obcym mi pokoju. W dodatku dziwnie się czułam... Niby bezpiecznie, ale i tak wciąż byli to dla mnie nieznajomi. A oni...Twierdzili, że mnie znają. Dziwne, prawda?

Zerknęłam na niego nieśmiało. 

- Nie pamiętasz - stwierdził, przez co spuściłam wzrok.

Westchnął lekko, jakby oczekiwał takiej odpowiedzi. Utkwił wzrok w szybie okna, zamyślając się. Ja tymczasem ze zmarszczonymi brwiami, przyglądałam się jego dłoni. Przygryzłam wargę, ostrożnie dotykając pierścień opuszkiem palca. Drgnął, nagle zaalarmowany. Przez chwilę pozwalał mi na to, patrząc na mnie z nadzieją.

Nagle przestałam. Kręcąc głową, odkryłam kołdrę.

- Co robisz?

- Dziękuję wam za pomoc - odparłam. - Ale czas już na mnie.

- Nie możesz teraz od tak sobie pójść! - zaprotestował, wstając. - Musisz odpocząć!

- Odpocznę u siebie - nie zważając na jego słowa, podniosłam się.

- Hana...Nie zmuszaj mnie...

Zamrugałam, widząc czarne plamki przed oczami. Słowa chłopaka wydawały mi się strasznie odległe...Zakręciło mi się w głowie. Szybki refleks Luhana, uchronił mnie od upadku. Oparłam głowę o jego tors, oddychając szybko.

- LAY! - wydarł się na całe gardło. - Lay, chodź tu szybko!

Drzwi się otworzyły i przez moment mogłam usłyszeć podniesione głosy, gdzieś w głębi domu. Kilka ciekawskich głów, zajrzało szybko do pokoju. Chwilę potem gwar ucichł.

- Lay...

- Nic jej nie będzie Luhan, spokojnie.

Kolejny z chłopaków przykucnął przy mnie, podczas gdy Luhan wciąż trzymał mnie w swoich ramionach. W jego uścisku czułam się bezpiecznie, ale i niekomfortowo... Może i był miły, ale...Był obcy, prawda? Chociaż on tak nie uważał.

Ktoś odgarnął mi włosy z twarzy - to był Lay. Zerknęłam na niego słabo. Uśmiechał się. Chyba jako jedyny wydawał mi się normalny. Czułam bijącą od niego dobroć i spokój. Jakby jego aura uspokajała wszystko dookoła, w tym mnie. Trochę się rozluźniłam, ale wciąż czułam czerwony alarm, gdzieś z tyłu głowy.

- Połóżmy ją - zaproponował.

Blondyn ochoczo pokiwał głową i po chwili z małą pomocą nowego chłopaka znów leżałam na miękkim łóżku. Zawroty ustąpiły, ale wciąż czułam się źle. Przekręciłam się na bok, przykładając zaciśniętą pięść do klatki piersiowej. Nieznośne bóle znów dawały o sobie znać.

Tym razem to Lay usiadł obok mnie. Luhan zaś stał pod ścianą, jakby w pogotowiu.

- Często tak masz - to nie było pytanie. - Jak długo?

Przygryzłam wargę. Skąd on wiedział? Nagle poczułam się jak w szpitalu.

- Jesteś lekarzem? - wypaliłam. Luhan zachichotał.

Chłopak uśmiechnął się szeroko. Urocze dołeczki zagościły na jego twarzy.

- Chciałbym - odparł. - Więc?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. W ogóle to czemu miałabym mu cokolwiek mówić? Mój wzrok mimowolnie powędrował w stronę blondyna. Ten pokiwał głową, jakby zachęcał mnie do powiedzenia prawdy.

- Od jakiegoś czasu - wymamrotałam. Oboje wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Ale to nic, naprawdę!

Lay miał przez chwilę nieodgadniony wyraz twarzy. Rozmyślał nad czymś, po czym dotknął mojej dłoni. Wzdrygnęłam się na tyle, że chciałam zabrać dłoń, jednak chłopak przytrzymał ją lekko.

- Nie bój się, zaraz poczujesz się lepiej - zapewnił.

Nie rozumiałam o czym mówił. Chłopak stojący pod ścianą, poruszył się niespokojnie.

- Lay... - zaczął ostrzegawczo.

- Cicho Luhan.

Nie wiedziałam, co się dzieje. Dlaczego zachowywali się tak dziwnie? Zupełnie jakby coś ukrywali. Spojrzałam na Lay'a. Przez moment patrzył na mnie, a potem zamknął oczy. Mówił pod nosem coś, czego nie rozumiałam. Miałam wielką ochotę parsknąć śmiechem. Jednak sekundę później, mina mi zrzedła.

Poczułam ciepło. Moje ręce były zimne, więc zdziwiło mnie to nieco. Ciepełko rozlało się po całym moim ciele, przynosząc ulgę. Ból ustał. Za wyjątkiem tego w ramieniu.

Przez moment nie dochodziło do mnie to, co przed chwilą miało miejsce. Do rzeczywistości przywrócił mnie dopiero fakt, iż puścił moją dłoń.

- Lepiej? - zapytał z troską.

Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale byłam w szoku. Czy on miał jakąś moc? Był uzdrowicielem? Nie, to niemożliwe. Co to w ogóle za bzdury?

- Lepiej - odparłam szczerze, wciąż patrząc na niego jak na ducha. - Jak to zrobiłeś?

Zanim jednak chłopak zdążył odpowiedzieć, ktoś się wtrącił.

- To długa historia. Na pewno niedługo się dowiesz.

Luhan wyglądał na przerażonego, ale i podekscytowanego jednocześnie. Zdążyłam go polubić, ale nagle zaczął mnie irytować swoim zachowaniem. Chciałam wiedzieć, co się dzieje. Dlaczego tu jestem i dlaczego nie mogę stąd wyjść. Natychmiast.

- A czemu nie teraz?

- No bo... - wydukał Lay z głupią miną.

- Nie zrozumiesz - dodał Luhan.

- Ale...

Wtem huknęło tak, że futryna drzwi aż się zatrzęsła. Spojrzałam przestraszona w tamtą stronę. Ci, którzy gdzieś tam się kłócili, ucichli, by za moment ponownie rozpocząć żywą dyskusję. Zmarszczyłam brwi, a Luhan razem z Lay'em zerwali się z miejsca, z wyraźnym zaciekawieniem wypisanym na twarzy. Usłyszałam tylko: "Zostań tu" i już ich nie było.

Nie miałam zamiaru ich posłuchać. Wciąż nie wiedziałam co jest grane i miałam zamiar dowiedzieć się wszystkiego na własną rękę, skoro nikt nie raczył mi powiedzieć. Powoli wygramoliłam się z łóżka, uważając na ramię, które wyglądało jakby wcale nie było zranione, mimo iż wczorajszego dnia, zostało postrzelone. Wciąż jednak bolało i nawet "magiczne" umiejętności tego chłopaka nie sprawiły, że było jak nowe.

Jak na palcach podeszłam do drzwi, przyciskając do nich ucho. Słyszałam głosy, ale gwar był zbyt duży. Ile tam mogło być osób? Z bijącym sercem, jakbym robiła coś złego, ostrożnie nacisnęłam klamkę i minimalnie uchyliłam drzwi. Bingo.

W przestronnym holu było chyba z dziesięć osób. Albo nie. Zaczęłam gorączkowo liczyć stojące postacie, co nie było zbyt łatwe, bo niektóre ciągle się przemieszczały w tę i z powrotem. Po kilku sekundach strasznego wysiłku, doliczyłam się dwunastu osób. Dwunastu chłopaków.

Nie zdążyłam nawet pomyśleć, co to za zbiegowisko, bo moją uwagę przykuła interesująca wymiana zdań. Wreszcie dało się usłyszeć cokolwiek, dzięki interwencji pewnego wysokiego blondyna.

- Omo... - mruknęłam do siebie.

Znałam jego twarz. Widziałam go wczoraj, gdy myślałam, że nie ma już dla mnie żadnej nadziei. To na pewno był on. Tylko nie miał na sobie tych białych szat...

- Gdzieś ty był?! Całą noc żeśmy cię szukali!

- Mianhe...

- Wracasz po tylu godzinach, a twoim jedynym słowem jest przepraszam?

- Kris, uspokój się...

- To nie moja wina.

- A czyja Kai? - zapytał najspokojniejszy z chłopaków. Położył mu dłoń na ramieniu, zerkając na niego dużymi oczami.

Nastała cisza. Wszyscy patrzyli tylko na jedną osobę, oczekując wyjaśnień. Część z ulgą przez jego odnalezienie, a część wyraźnie zdenerwowana.

- Zgubiłem pierścień, ale...

Jego dalsze słowa, zagłuszyły krzyki niedowierzania.

- Że co?!

- Chyba sobie żartujesz Kai...

- Czy ty właśnie zdajesz sobie sprawę, coś ty narobił?! - Suho nie wytrzymał.

- Dajcie mi skończyć! - zawołał, próbując przekrzyczeć swoich przyjaciół.

- Zamknąć się! - ryknął ktoś o blond włosach, z założonymi ramionami. Wyglądał na najmłodszego i najbardziej znudzonego tą całą sytuacją. Wszyscy ucichli. Suho spojrzał na niego krytycznie.

- Sehun, mówiłem, żebyś nie przeklinał...

- Ale to nie przekleństwo hyung...

- Czy ja mogę wreszcie coś powiedzieć? - zapytał głośno Kai. Suho zrobił obrażoną minę i gestem ręki dał mu znać, by kontynuował. - Nie mogłem wrócić na czas, bo nie mogłem się teleportować...

Zamrugałam, słysząc te słowa. Tele...co? Nieco zbita z tropu, słuchałam dalej. Coraz bardziej dochodziłam do wniosku, że to jakaś banda wariatów.

- To gdzie byłeś przez cały ten czas? - wtrącił się ktoś o głębokim głosie. Był prawie tak wysoki, jak ten cały Kris, który mnie uratował... - Zdążyliśmy posprzątać i odesłać ludzi, a ciebie nigdzie nie widzieliśmy... - podrapał się po głowie.

- Byłem zajęty.

- Niby czym?

Chłopak zdjął z ramienia moją torbę, pokazując ją innym. Jak mogłam ją zgubić?  

- Znalazłem to - odparł, po czym uśmiechnął się szeroko. - Znalazłem naszą królową...